Powrót na stronę główną

Mikołaj Rej, ur. 1505r. w Żórawnie (Żurawnie) pod Haliczem, zm. 1569r. prawdopodobnie w założonym przez siebie Rejowcu (Chełmskie), poeta, prozaik,dramatopisarz. Urodził się w zamożnej rodzinie szlacheckiej na Rusi, dokąd jego ojciec przeniósł się z Nagłowic. Po wstępnej edukacji wyruszył do Krakowa. Studiował w Akademii Krakowskiej, ale już po roku wrócił do Żórawna. Lata młodzieńcze spędził w nieograniczonej swobodzie na wsi ; polował, łowił ryby - upajał się światem natury. W 1525r. ojciec wysłał Reja na dwór magnacki Andrzeja Tęczyńskiego. Był to w życiu Reja moment przełomowy: zdobywał tam przede wszystkim ogładę towarzyską, uczył się literatury, stylistyki i ortografii. Został sekretarzem Tęczyńskiego. To właśnie tam, na dworze, powstały jego pierwsze próby literackie.

Rej niebawem opuścił dwór i powrócił na Ruś. Po śmierci ojca pozostał na wsi. Wkrótce (1531r.) się ożenił z Zofią Kościeniówną z Sędziszowa (siostrzenicą arcybiskupa lwowskiego). Dużo pisał. Zwolennik idei reformacji, dość szybko (ok. r. 1541 lub 1548) przeszedł na kalwinizm. Stał się gorliwym działaczem religijnym. Prowadził też bujne życie polityczne: nie opuścił -jak pisał poeta, działacz reformacyjny Andrzej Trzecieski - "żadnego sejmu, zjazdu ani żadnej koronnej sprawy". Zapewne kilkakrotnie piastował urząd poselski. Za granicę
nie wyjeżdżał nigdy, z czego był dumny. Prowadził życie towarzyskie, a i w domu swym zaznał szczęścia.
Znał blaski i cienie ziemiańskiego żywota. Był ruchliwy, jowialny, dowcipny, otwarty wobec ludzi. Humor przepajał jego naturę. Ale bywał też porywczy, kłótliwy, skąpy, bezwzględny i skłonny do pieniactwa. Ceniono go jednak powszechnie, również jako pisarza rozsmakowanego w polszczyźnie. Tak go przedstawia późniejsza legenda. Rej utrzymywał kontakty z dworem królewskim; od Zygmunta I Starego (l546r.), a potem również Zygmunta II Augusta (l564r.), otrzymał wieś w dożywocie. Łaska królewska stanowiła poniekąd nagrodę za to, co wnosił Rej swą twórczością do polskiej kultury. Rej to wielki samorodny talent, "genialny samouk", który rozwijał rodzimy, "swojski" nurt polskiego odrodzenia.

Twórczość Reja, powstała na pograniczu epok, zawiera różne idee. Z dawnej, średniowiecznej tradycji przejął Rej sposób traktowania literatury jako dziedziny moralistyki społecznej, stąd pisma Reja mają przeważnie charakter dydaktyczny. Nowa, i znamienna dla odrodzenia, była jednak u Reja świadomość ważnej roli pisarza w społeczeństwie, jego specjalnej misji, posłannictwa. Zgodnie z tymi założeniami konsekwentnie wyrażał Rej swe myśli w języku polskim. Wiązało się to z żywym wówczas nurtem dyskusji o języku i imitacji (przetwarzaniu dawnych wzorów) we wczesnym humanizmie włoskim. Niechętny estetyzmowi, imitowaniu łacińskich wzorów, Rej opowiadał się za językiem narodowym jako naturalnym środkiem ekspresji. Celowo nawet udawał prostaczka, niechętnego kunsztownej łacinie. Urzeczywistniając swój program edukacji narodu, ukazywał osobliwą harmonię człowieka i natury. Wielbił też człowieka naturalnego, a taki Polak powinien mówić po polsku! To przesądzało sprawę. Refleksja o języku wpisała się w całą filozofię życiową pisarza i jego świat wartości. Etyka Reja odwoływała się do koncepcji antycznych (filozof grecki Platon), ale łączyła je z ujęciem chrześcijańskim. Wartością naczelną stała się cnota: prawość, sumienie, "cześć" (honor), stałość umysłu, a także moc zsyłana na człowieka przez Boga. Cnota oraz kształcenie umysłu i charakteru wiodą człowieka ku doskonałości. W ideale tym (zawartym w nakreślonym przez Reja wizerunku ziemianina) kryje się humanistyczne umiłowanie człowieka w całej jego pełni i bogactwie. Jest to wyraźny ślad lektury twórczości niderlandzkiego filozofa i filologa Erazma z Rotterdamu. Rej znał pisma sławnego w całej Europie humanisty i nawiązywał do jego koncepcji etycznych.

Wczesne utwory Reja są mało znane; wiele spośród nich zaginęło, inne zachowały się we fragmentach.
Pisał pieśni religijne i różne dialogi. Dialog jest jednym z najczęstszych gatunków wypowiedzi w pismach Reja. Poetyckim dialogiem jest Krótka rozprawa między Trzema osobami, Panem, Wójtem a Plebanem (1543), wydana pod pseudonimem Ambrożego Korczboka Rożka, otwierająca dojrzałą twórczość Reja. Jest ona utworem wybitnym. Liczne są w niej odwołania (najczęściej aluzyjne) do rzeczywistości pozaliterackiej. Bogaty język Krótkiej rozprawy..., jędrny, plastyczny, świetnie odtwarza ówczesną mowę potoczą, jej koloryt i odcienie stylistyczne. Krótka rozprawa... porusza najbardziej aktualne tematy polityczne, religijne i obyczajowe: pogoń za urzędami świeckimi, przekupne sądownictwo, brak stałego systemu obronnego, ciężary chłopskie (choćby czynsze i dziesięciny), "zbytki" szlachty (w piciu, strojach, hazardzie), nadużycia duchowieństwa. Obecna jest tu wstrząsana ruchem egzekucyjnym i reformacyjnym Polska renesansowa.
Ona sama zresztą - jako Rzeczpospolita (alegoria częsta w literaturze humanistycznej ) - "narzekając mówi" o rozlicznych udrękach i kłopotach polskiego życia. Uczestnicy dialogu ( Pan, Wójt, Pleban) zostali trafnie zróżnicowani, zwłaszcza - dosadnie scharakteryzowany - śmiały i krewki Wójt.
Z pozoru ostro się spierają, naprawdę jednak spokojnie i z namaszczeniem formułują swe myśli. W finale utworu nie oni też, lecz Rzeczpospolita wyrazi (biadając nieco) końcową refleksję. Krótka rozprawa..., wzorowana na niemieckich dialogach protestanckich, nie jest jednak owocem dojrzałej reformacji, lecz raczej szlacheckiego antyklerykalizmu. Atakuje więc duchowieństwo (próżne, tępe, wyrachowane), ale nie podważa dogmatów teologicznych.
W każdej bowiem sferze życia - politycznej, obyczajowej, religijnej - chodzi autorowi o poprawę sytuacji, reformę, " odnowę ", ale w istniejących strukturach.
Krótka rozprawa... to utwór o wielkich wartościach artystycznych. Decyduje o tym nie tylko język, lecz także celna ironia, werwa satyryczna, a wreszcie nieodparty komizm. Jest to głównie komizm sytuacji w serii świetnie odmalowanych scenek obyczajowych, jak choćby odpustu, gdy w kościele "kury wrzeszczą, świnie kwiczą, na ołtarzu jajca liczą". Niejednokrotnie scenki te - polowanie, jarmark - zamieniają się w maleńkie opowiastki o żywej i barwnej fabule. Wszystko to czyni z Krótkiej rozprawy...nie tylko ciekawy utwór publicystyczny (lub moralistyczny), lecz także cenny obraz obyczajów.

W dojrzałym okresie twórczości Reja powstały też utwory dramatyczne. Kupiec (1543,wyd. l549) sięga do łacińskiego dramatu niemieckiego humanisty
i protestanta Th. Naogeorgusa Mercator, seu Iudicium (1540, Kupiec, czyli sąd) i łączy założenia estetyki odrodzenia z tradycją moralitetu. Utwór nosi podtytuł Kształt a podobieństwo sądu Bożego Ostatecznego. Bohater, prosty i zwykły człowiek - staje po śmierci przed sądem Bożym i zdaje tam rachunek z całego życia. Za niemieckim tekstem (dziełem luteranina) wypowiada Rej myśl, że sama wiara i łaska wystarczą do zbawienia. Są to poglądy znamienne dla luteranizmu.
Żywot Józefa z pokolenia żydowskiego, syna Jakubowego, rozdzielony w rozmowach person, który w sobie wiele cnót i obyczajów zamyka (1545) sięga do różnych tradycji gatunkowych: misterium, moralitetu, komedii. Pewne fragmenty utworu nawiązują do łacińskiego dramatu humanisty niderlandzkiego C. Crocusa Comoedia sacra cui titulus Joseph (1536, Komedia święta, która ma tytuł Józef). Bohaterem jest Józef z biblijnej Księgi Rodzaju, sprzedany przez zawistnych braci do Egiptu i tam kuszony przez żonę Putyfara. Żywot Józefa... w inscenizacji K. Dejmka był z powodzeniem wystawiony w Łodzi (1958) i Warszawie (1965).
Po odrzuceniu części tekstu utwór ten przekształcił się w dramat interesujący dla nowoczesnego odbiorcy. Kolejnym utworem Reja z tego okresu jest Psałterz Dawidów ( ok. 1546, tłumaczenie tekstu łac.), ciekawy przykład prozy artystycznej.